2.تجربه و تمرین
گذرادندن مرحله‌ی تمرین و کار گروهی، آموخته‌ها را در ذهن راسخ‌ترو استعدادهای نهفته را به کار میاندازد. تکرار و ممارست، در اینجا هم مانند عرصههای دیگر، عامل رشد و پیشرفت است؛ مثل وزنه برداری و ورزش، مثل معلمی و مربی گری و رانندگی،این کار که (کار نیکو کردن از پر کردت است). یک حقیقت است. برای نویسنده شدن هم بسیار نوشت، به حدی که اصل نوشتن برای فرد آسان شود و خوب نوشتن «ملکه‌ی» او گردد.
متأسفانه بسیاری از کارآموزان در این زمینه، بی حوصله‌گی و کم صبری از خود نشان می‌دهند و حال و حوصله تمرین ندارند، مانند دانش آموزانی که پیوسته از انجام دادن تکالیف درسی شانه خالی می‌کنند ، نتیجه‌ی رکورد علمی و ناکامی در تحصیل است. رشد قلمی حالت تدریجی دارد. به مرور زمان، پختگی و قوَت برای یک نویسنده به دست می‌آید و پیوسته باید آزمون و خطا کرد، مقاله نوشت، تمرین کرد، نقد نوشت، تمرین کرد، نقد شنید، نقاط ضعف را شناخت و با رفع آنها به بالندگی رسید.
در این تمرین و تجربه، مسأله‌ی«حک و اصلاح» نقش مهمی دارد. بعضی‌ها به زحمت حاضرند در نوشته‌ی خود دست ببرند و آن را صلاح، عوض یا حذف کنند. روشن است که چنین برخوردی مانع رشد می‌شود در تمرین بنا را بر این گذاشت که هر نوشته نسبت به اثر قبل، کامل‌تر، کم خطاتر و بی عیب‌تر شود. آنچه این نکته را روشن می‌کند، «نقد» دیگران است و نباید از نقد هراسید.
در مرحله‌ی تمرین، مشکل بعضی سوژه‌یابی است و اینکه تمرین قلمی را درباره‌ی چه موضوعی را در نظر بگیرید و مکنونات قلبی و ذهنیات و اطلاعات و توضیحات خود را درباره‌ی آن روی کاغذ آورید. این ساده‌ترین صورت تمرین قلمی است. با این نگاه، میبینید که اطراف شما پر از سوژه است. وضع خانه، رفتار فلان شخص، فلان برنامه‌ی رادیو وتلویزیون، وضعیت جلسه‌ی درس، آنچه در تاکسی و اتوبوس و نانوایی و خیابان می‌گذرد و اتفاق می‌افتد، جوّ محیط‌های ورزشی، بیمارستان‌ها، باغچه‌ی خانه، گریه‌های فرزند، کنکور و امتحان، شهریه و تعطیلات، مباحثه و دوستان، قطع برق و گرمی و سردی هوا، مهمانی و جشن عروسی و عزا، ملاقات‌هایی که دارید، حرفهایی که می‌شنوید، وضعیت اتاق محل کارتان، کسانی که به آنان علاقه‌مندید، کناب‌هایی که خوانده‌ایدو… صدها مسأله در اطراف شما وجود دارد که می‌توانیدآنها را موضوع نوشتن خود قرار دهید، توصیف و تشریح و نقد کنید و این بهانه‌ای باشد برای تمرین به روی کاغذ آوردن آنچه در فکر و دل شماست.
طبعاً ابزار کار شما «کلمه» و «کلام» و قوّت شما در به کارگیری صحیح و شیوا و زیبای قلم آشکار می‌شود. پس بنویسید و بنویسید بی‌آنکه به فکر چاپ کردن آن باشید، تا آنکه به حدی از قوّت قلمی برسید که از شما درخواست نوشتن کنند و آثارتان جای خود را در میان خوانندگان باز نماید.
بی شک اگر از هر نویسنده‌ی موفقی بپرسید که چگونه به آن توفیق دست یافته، یکی از رموز آن را پرکاری در تمرین و ممارست‌های فراوان خواهد شمرد. پس از این تجربه هم بهره بگیریم.
واحد پژوهش حوزه علمیه کوثر
آخرین نظرات