چیستی نویسندگی
در پاسخ به این سؤال «چگونه می توان نویسنده شد؟»ابتدا باید به ماهیت کار و ابعاد نویسندگی توجه کرد. میتوان نویسندگی را ترکیبی از «آموزش» و «تجربه» دانست. بنابراین صرف آموزش و گذراندن دوره و دیدن کلاس و خواندن متون فن نگارش کافی نیست. از سوی دیگر نیز تنها تکیه بر نوشتن، بدون شناخت قواعد و رموز و آداب نگارش، راه به جایی نمی‌برد و انسان را نویسنده نمی‌سازد.
اگر 20درصد نویسندگی به آموزش فنون و یادگیری مهارتهای قلمی باشد، 80 درصد آن به تمرین، ممارست و کارورزی دو در یک کلمه «تجربه‌ی علمی» است. دلیل اینکه بسیاری از افرادی که در دوره های آموزشی شرکت میکنند «نویسنده» نمیشوند، آن است که در مرحلهی عمل و تمرین و کار مستمر، جدیت نمیکنند و تئوری‌ها و قواعد آموخته را در عمل مستمر به کار نمی‌بندد.
البته ذوق و استعداد ذاتی فرد نیز سهم عمده‌ای دارد، لیکن آنچه همان استعداد را به مرحلهی فعلیت و ظهور می‌رساند، همان تمرین‌هاست. ناگفته نماند که نویسندگی مقوله‌ای مشکک است. به فردی که نامه‌ای می نویسد و به کسی که شیواترین آثار ماندگار را پدید می‌آورد نویسنده می‌گویند: اما این کجا و آن کجا؟
پس باید با (آموختن فن )و (تمرین عملی ) استعدادها را به فعلیت رساند و آثار اثرگذار و متین و درست پدید آورد. اینجاست که شناخت عرصههای شکلی و محتوایی و قابلیتهای کلامی،اثرگذار، اولویت پیدا می‌کند و در کار نویسندگی، به آن قلمروهای مغفول را لازم و مفید می‌سازد.
واحد پژوهش حوزه علمیه کوثر
آخرین نظرات