عنوان: شیوۀ همسرداری در سیرۀ علوی و فاطمه علیهم السلام
استاد راهنما: سرکار خانم صدیقه انصاری
پژوهشگر: ندا رضی
موضوع اين تحقيق، شيوه‌ي همسرداري در سيره‌ي علوي و فاطمي (علیهم السلام) است. علي به معناي بسيار برتر است و فاطمه، وقتي طفل از شير گرفته مي‌شود، مي‌گويند. سيره نيز به نوع و سبك رفتار گفته مي‌شود. همسرداري، مهارتي است كه زوجين با شناخت حساسيت‌ها، تفاوت‌ها، توانمندي‌هاي يكديگر مي‌توانند به نيازهاي جسمي- عاطفي، جنسي و رواني همديگر پاسخ دهند. با توجّه به اين كه آيات متعدّدي در قرآن راجع به بحث رابطه‌ي بين زن و شوهر، همچنين روايات بسياري كه از معصومين وجود دارد، اين مطلب را مي‌رساند كه مسأله‌ي رابطه‌ي بين زن و شوهر از آغاز خلقت مطرح بوده است و تا آخر خلقت ادامه دارد و مصداق كامل، زندگي مشترك حضرت علي و فاطمه است. فرض بر اين است رفتاري كه بين حضرت علي و فاطمه در زندگي مشتركشان بوده است، مي‌تواند به عنوان بهترين الگوي همسرداري باشد كه با رعايت الگوهاي شناختي، اخلاقي و عاطفي و مديريتي مي‌توان زندگي آرام و مطلوبي را در كنار هم داشت. اين تحقيق با استفاده از منابع كتابخانه‌اي و به روش توصيفي و نقلي گردآوري شده است. همچنين در تحقيق حاضر از كتب ارزشمندي چون غرر الحكم، بحار الانوار آقاي مجلسي، وسائل الشيعه‌ي شيخ حرّ عاملي و هنر همسرداري به نوشته‌ي آقاي حسن صدري مازندراني، همسرداري آقاي ابراهيم اميني و … استفاده شده است. با توجّه به متن تحقيق، مشخص است كه براي داشتن زندگي خوب و شيرين، بايد زن و شوهر هر كدام وظايف خود را به خوبي بشناسند و در عملي كردن اين حقوق و وظايف در راستاي زندگي اهتمام ورزند و همچنين با الگو قرار دادن سيره‌ي معصومين (علیهم السلام) به خصوص حضرت علي و فاطمه(سلام الله علیها) به اين مسأله‌ي مهم دقّت كنند.
واژگان كليدي: همسرداري، سيره، فاطمه(سلام الله علیها)، علي(علیه السلام)، زندگي.
واحد پژوهش حوزه علمیه کوثر قزوین
آخرین نظرات